Amaç:

Deliryum, yoğun bakımda kritik hastalıkların neden olabileceği, akut beyin disfonksiyonu ile seyreden, ciddi sonuçlara yol açabilecek ihmal edilmemesi gereken bir durumdur. Magnezyum (Mg) beyni etkileyen birçok fizyolojik olayda önemli rol oynamaktadır. Yoğun bakım (YB) hastalarında magnezyum düzeyleri ve deliryum gelişme sıklığı arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.

Gereç ve Yöntem:

Retrospektif olarak yoğun bakıma kabul edilen hastalar magnezyum düzeylerine göre (<0,7 hipomagnezemi, >0,7 normomagnezemi) iki gruba ayrılmıştır. Hastaların takipleri sırasında Richmond Ajitasyon Sedasyon Skalası (RASS) ve Yoğun Bakım için Konfüzyon Değerlendirme Metodu (CAM-ICU) kullanılarak yapılan deliryum değerlendirmeleri kaydedilmiştir. Ayrıca deliryum için risk faktörleri olarak belirtilen mekanik ventilasyon, uygulanan sedasyon miktarı, yaş, cinsiyet, sepsis, şok, onkolojik hastalık, operasyon sonrası YBÜ’ye alınma durumu, giriş SOFA ortalaması, giriş APACHE II ortalaması, giriş Mg ve ortalama Mg düzeylerinin deliryum gelişmesi üzerine olan etkilerini hasta kayıtlarından ikincil çıktılarımız olarak belirledik.

Bulgular:

Değerlendirilen 178 hastadan 72 hastada deliryum pozitif bulunmuştur. Hipomagnezemik hastaların %45’inde deliryum gelişirken, bu oran normomagnezemik grupta %25 olarak bulunmuştur. Deliryum gelişen grupta YB kalış süresi, mekanik ventilasyon süresi ve mortalite oranları yüksek bulunmuştur.

Sonuç:

Retrospektif olarak yaptığımız çalışmamızda deliryumun kritik hastalarda azımsanmayacak ölçüde çok görüldüğünü ve bunun gerek morbidite gerekse mortalite oranları üzerine etkili olduğunu diğer çalışma bulgularına paralel olarak bir kez daha göstermiştir.

Anahtar Kelimeler: Deliryum, magnezyum sülfat, kritik hastalik